Rasvetljavanje srednjovekovnog mraka

Manastir kao idealni grad

 

Plan opatije Sen Galen, je jedini originalan arhitektonski plan iz 9. veka koji je ostao sačuvan. Na njemu je prikazan neverovatno veliki građevinski kompleks koji u sebi sadrži oko četrdesetak arhitektonskih struktura, uključujući i vrtove, ograde, spoljne (fortifikacione) zidove i puteve. Postoji veliki broj natpisa koji jasno potvrđuju koja zdanja su obogaćivala ovaj kompleks, a takođe govore i o njihovoj nameni. Kompleks je podrazumevao crkvu, skriptorijum, stambene prostorije za monahe, trpezariju i kuhinju, kupatilo, gostinjsku kuću, pivnicu, opatsku rezidenciju,  dobro opremljenu ambulantu, kao i brojna zemljišta za poljoprivrednu obradu i neke objekte namenjene manufakturi. Ovakav složen plan, nikada nije bio ostvaren, ali predstavlja prototip idealnog grada u okviru jedne monaške zajednice, koji nastaje kao rezultat monaških reformi u doba vladavine Karla Velikog. Manastir je bio slika idealnog grada - Nebeskog Jerusalima - koji je u svojoj složenosti sadržao sve što jednom čoveku bilo potrebno za napredovanje na svom životnom putu. Manastiri su zajednica koja je radila na kolektivnom iskupljenju grehova čitavog čovečanstva i kao takva, morala biti čista, a život u njima, temeljno reformisan i vraćen prvobitnim načelima monaštva, koji podrazumevaju pre svega rad, kako fizički, tako i intelektualni. Ovako obnovljeni, spajali su se u jedno telo, u zajedništvo (unitas) i postali dostojni stanovnici idealnog grada, jer postaju oličenje svih najviših vrlina i otelovljenje ideala spajanja zemlje i neba.